Dr. Vijai S. Shankar – Oprichter
Aan het eind van de jaren dertig van de vorige eeuw, reisde een jong wonderkind, in de klassieke dans ‘Kathak’, uit Noord India van een dorpje uit de buurt van Jaipur in Rajasthan naar het zuiden, naar een stad genaamd Bangalore: zijn naam was Shri Sohanlal. Het lot werkte aan zijn vervulling. In die dagen was het ondenkbaar dat deze kunstvorm door het traditionele zuiden zou worden geaccepteerd. Niettemin werd zijn meesterlijke beheersing van de kunst bewonderd en verspreidde zich tot in elk bastion van artistiek denkende mensen uit het zuiden. Een ander jong wonderkind van slechts 7 jaar voorzag, door het geven van onderwijs aan haar medeleerlingen en aan anderen in haar wijk, in het levensonderhoud van haar familie. Haar naam was Kantha Devi. Het lot werkte aan zijn vervulling. Zij werd lid van de dansschool van Shri Sohanlal en al spoedig excelleerde ze in de kunst van ‘Karthak’. Haar vader, Shri Rudramuni, de directeur van een school, stierf en liet een vrouw en vijf kinderen na, waarvan Kantha Devi van 13 de oudste was. De twee wonderkinderen Shri Sohanlal en Kantha Devi werden door het huwelijk aan elkaar verbonden. Zij, een allesverslindende lezer, leerde theologie, religie en spirituele geschriften en gebruiken. Kunst huwde literatuur. Het lot werkte aan zijn vervulling.
Shri Sohanlal toonde in 1939 zijn kunsten in Londen. Eerbetoon vulde de kolommen van de Westerse pers. De Sunday Times van 30 juli 1939 schreef over het ballet uit het Oosten: ‘…Sohanlals dans van de God van de Storm was waarschijnlijk de meest expressieve individuele prestatie van de avond…’ De Daily Telegraph en Morning Post van 26 juli 1939 schreven: ‘…het is de dansende Sohanlal die heel Londen naar Aldwych zal trekken…’ De Cavalcade schreef op 3 augustus 1939: ‘…Sohanlals dans als de God van de Storm waarbij hij de geesten van Donder en Regen aanroept is een “tour de force”…’In august 1939 schreef journalist Beryl de Zoete in de Daily Telegraph ‘…Zijn dans heeft een superieur ritme en een verscheidenheid aan expressie die samen met hem uitbarsten in een onverwacht vuur. Zijn krachtige energie kan slechts worden vergeleken met de Natuur zelf…’ Op 8 augustus 1939 stond in de Daily Telegraph en de Morning Post het volgende: ‘…De spanning van deze dans is, vanaf het moment dat de danser het toneel opwervelt, buitengewoon krachtig…’ en de New Statesman schrijft op 18 november 1939: ‘…Opnieuw een overweldigend, opeengepakt drama en duizelingwekkend ritme van een hartstochtelijke Sohanlal…’ Zijn foto prijkt op de muren van het British museum. Hij introduceerde een nieuwe smaak op het filmscherm van de populaire Bollywood films. In Bollywood kende alles en iedereen hem als ‘Masterji’. Zijn vrijgevigheid en hartelijke karakter zijn legendarisch in Bollywood. Hij begeleidde en leidde vele choreografen op die nu in de filmindustrie van Bollywood de scepter zwaaien, en hiertoe behoren ook zijn neefjes en achternicht. Hij overleed in 1980.
Dus hij, een danser badend in licht, en zij een wonderbaarlijke fontein met kennis van gewijde teksten, theologie, religie en verscheidene vormen van spiritualiteit werden door het leven voortgebracht, voor de liefde van het leven, om zaden van grootheid voort te brengen – niet de grootheid van de mens, rijkdom en macht – maar van verlichting. Shri Sohanlal, hoewel hij zelf geen formele opleiding had genoten, herinnerde zijn vrouw eraan dat ‘als zijn kinderen een ander mens begrepen, dat de beste opleiding om te hebben zou zijn’. Niettemin excelleerden al zijn kinderen in hun studie: techniek, medicijnen, handel en kinderpsychologie. Hun eerste zoon Ravi werd geboren in 1948. Hij werd niet opgeleid in de kunsten, maar in techniek en werd ingenieur. Voor verdere studie ging hij naar de Verenigde Staten en nadat hij had geleerd wat hij wilde keerde hij terug naar India, zich gerealiseerd hebbend wat het mysterie van het leven is. Vanaf heel jonge leeftijd ging hij op in diepe inzichten in het leven. Hij deelde zijn inzichten met hun tweede zoon, Vijai, die in 1949 was geboren. Het derde kind was een zoon, Hari, het vierde een dochter, Anuradha, en het vijfde was opnieuw een zoon, Devendra. Het scherpe inzicht in het leven van Shri Ravi zoals ‘Bewustzijn is de eerste illusie van Gewaarzijn’ bracht Vijai, later in het leven, ertoe te begrijpen dat de verste uithoek van de geest illusoir is! Shri Ravi deelde zijn wijsheid met zijn familie. Hij bereikte Maha Samadhi in 2003. Voor het grote publiek bleef zijn verlichte toestand verborgen.
Zoals het leven, in al zijn wijsheid, al onze levens vormgeeft en ons voorbereidt, om redenen die alleen zij kent, gold dat ook voor Vijai: hij ging niet voor het ingenieurschap waartoe hij werd aangetrokken, maar voor geneeskunde en de wetenschap. De geneeskunde en de wetenschap brachten hem dichter bij kleinere eenheden van het leven. Zijn studie had Vijai omgevormd tot Dr. Shankar. Het lot werkte aan zijn vervulling. Hij werkte als arts in India en Engeland. Hij behaalde in Londen zijn doctoraal medicijnen. Toen hij in Londen woonde, raakte hij na een toevallige, eerste ontmoeting heel goed bevriend met Shri Dinesh Dave en zijn vrouw Kalpna. Ze gaven hem alle steun die hij nodig had en zoveel meer. Ze zorgden voor een huis, zijn eten, zijn kleren en ze zorgden voor zijn financiële behoeften zonder er iets voor terug te vragen. Shri Dinesh Dave overleed in 1994 op de leeftijd van 44 jaar. Voor Vijai was Shri Dinesh een man met diep begrip en een ware vriend. Later, bracht het leven Vijai over de Atlantische oceaan naar de Verenigde Staten van Amerika, waar hij onderzoek naar medicijnen uitvoerde. Echter, zijn service voor de medische wetenschap zou niet voortduren, om redenen die het leven zelf het beste weet! Het lot werkte aan zijn vervulling.
Een onwankelbaar vertrouwen in het leven en het begrijpen van de illusoire geest waren in Dr. Shankar tot volle wasdom gekomen, en zijn openbaarmaking van de wereld van gedachten die we kennen en ervaren, verrasten en inspireerden zijn vrienden en collega’s. Op aandringen van vrienden, met name van Kalpna, begon hij lezingen te geven over de illusoire aard van het leven. Gedurende de volgende twintig jaar, waarin Kalpna zich geen enkele moeite bespaarde om voor Dr. Shankar, waar dan ook ter wereld, de gelegenheid te vinden om zijn verlichting met iedere man en vrouw te delen, werden anderen door het lot voorbereid om deze inspanning te ondersteunen. Advaita 2000, een charitatieve stichting in Nederland, zou, onder leiding van Kalpna, het management van al Dr. Shankars lezingen en portfolio overnemen. De stichting werd verantwoordelijk voor het bewaren en steunen van Dr. Shankars woorden van wijsheid. Zo is dus de grootsheid en perfectie van het leven dat een ware cast van ondersteunde acteurs en actrices voor een epische film naar voren kwam om Dr. Shankar tijdens zijn leven en zijn werk te ondersteunen – en allemaal onbetaald en volledig aan hem toegewijd. Het lot werkte aan zijn vervulling.
Er was de zorg, zorgzaamheid en gastvrijheid van zijn vrienden in Nederland: met name Sonja, Rob, Regina, Mevr. Brand-Swaders, Jeen, Lucile, Teun, Riet, Peter en Anna Bakker, Bert-Jan, Harrie, Diny, Dory, Joep en Henk stelden hem in staat om te overleven, ondanks de tegenslagen die voor hem illusoir en voorbestemd om te gebeuren waren, maar die voor anderen echt waren en voorkomen zouden moeten en kunnen worden. Hun constante steun was van onschatbare waarde en is dat nog altijd, terwijl Susanne, Pierre, Rob, Isolde, Mireille, Marriette, Wim, Gerard, Elizabeth, Carla, Chris, Gordana en Gijs altijd klaar steun om een handje te helpen. In België worden de woorden van Dr. Shankar gekoesterd door Christianne en Jozef, goede vrienden van Shri Nisargadatta Maharaj, en organiseren ze zijn lezingen. In Duitsland zijn het Andreas, Barbara, Hans, Asango, Mahima, Miria, Sigrid, Felix, Hans-Peter en Henna, waarvan de meeste vele jaren bij Osho waren, die hartstochtelijk naar Dr. Shankar luisteren. In Engeland proberen Karen, Brian, Julian, Jenifer, Joy, Rashida, Peter, Christine, en Judy de wijsheid van advaita, die vanuit Dr. Shankar opborrelt, te verspreiden. In Zweden zijn het Jonas, Andreas, Ewa en Johan die hem gastvrij onthalen. In Amerika noemden Lalitha en Bala hem, na het luisteren naar zijn eerste lezing, spontaan ‘Swamiji’, wat ‘iemand die zijn ware natuur gerealiseerd heeft’ betekent. Ze reden in Houston doorgaans ongeveer 160 km per dag om voor hem te zorgen. Dit bleven ze zeven jaar lang doen, tot het moment dat het leven swamiji uit Amerika wegvoerde. Archna, Bhupendra en Prakash steunden hem in Houston op elke denkbare manier, terwijl Hari, Bill, Taylor en Russel nog altijd zijn trans-Atlantische programma organiseren. De groei van de cast blijft doorgaan. De metamorfose van labels – Vijai, doctor en wetenschapper – eindigde met swamiji, spontaan, onbeheersbaar en onvoorspelbaar. De labels vielen van hem af, zoals bij de bladeren van een herfstboom. Het lot werkte aan zijn vervulling.
Momenteel vinden er spontane lezingen over verlichting plaats op verschillende plekken in de wereld. Op nieuwe plekken wil de geconditioneerde geest weten wie Dr Shankar is. Een overzicht van persoonsgegevens vereist altijd een naam en informatie over het beroep, bekwaamheden, ervaringen en prestaties, boektitels van gepubliceerde boeken en het aantal verkochte exemplaren. Dit zijn de zaken die iemands acceptatiegraad bepalen, de zaken waarop het ego zich baseert en zich door gesterkt weet.
Het leven verscheen op een specifiek moment als Vijai S. Shankar, een moment dat geregistreerd staat als het jaar 1949; groeide uit tot een arts, een wetenschapper en heeft zich nu ontwikkeld als de Academy of Absolute Understanding – spontaan, oncontroleerbaar en onvoorspelbaar, aldus ver verblijvend in het verlichte tijd- en gedachteloze ‘nu’ en het naamloze ‘hier’.
Hoe het verhaal vanaf nu verder gaat kan de geest nooit weten; welke scènes zich zullen ontvouwen kan de geest nooit weten. Iedere voorspelling zou louter een slag in de lucht zijn. Je kunt slechts in ontzag en bewondering afwachten hoe de intelligentie van het leven haar drama zal onthullen, want de bestemming van het leven is nog altijd gaande!