Marcus Stegmaier, M.A. Gepubliceerd op www.nevernothere.com USA 5 juni 2010
|
|
‘De Illusie van het Cultiveren van Eenheid’
De mens verlangt naar vrede. Dat is zijn dilemma. Hij heeft veel gedaan om het te verkrijgen. Daarom denkt hij dat hij in staat is om te denken. Hij ziet zijn geest voor een instrument aan waarmee het leven kan worden gevormd, veranderd en onder controle kan worden gebracht. Maar de geest is slechts een spiegel om een wereld van gedachten te reflecteren waarin handelingen, individuen en tijd echt lijken zolang hun illusoire natuur niet helder is begrepen.
De pogingen van de mens om de wereld buiten hem vredig te maken hebben gefaald en dat frustreert hem. Dat is begrijpelijk. Maar de mens heeft nog niet onderzocht en begrepen dat de wereld, waarvan hij denkt dat die buiten hem bestaat, zich in feite in zijn eigen geest bevindt.
Leven, ofwel zuiver licht, reflecteert zichzelf als een illusie van gereflecteerd licht, en verschijnt ook als geluid; grof geluid in de vorm van woorden en subtiel geluid in de vorm van gedachten. De gedachte dat er iemand is die gedachten, woorden en handelingen van de mens onder controle heeft is alleen maar een zoveelste gedachte – de ‘ik’ gedachte. De wortel van de illusie is dat de mens de doener, spreker en denker is.
Het Leven is echter tijd- en gedachteloos. Het Leven creëert en vernietigt dus niet, het reflecteert slechts. Dat betekent dat de wereld die we herkennen niet bestaat zoals de geest denkt dat hij bestaat: het is geen werkelijkheid die als zodanig bestaat. De wereld bestaat louter als gedachtevorm, en wat er in feite is, is een reflectie van licht – louter energie. Het verleden, heden en de toekomst verschijnen als geluiden in het tijdloze ‘nu’: ze zijn allen één, en dat is wat bedoeld wordt met Eenheid. Dit is wat verlichte mensen kenbaar hebben gemaakt.
Een reflectie kan niet onder controle van de geest komen want de geest is zelf een reflectie. En de wereld die de geest denkt te kennen bestaat niet zodanig dat hij onder controle kan worden gebracht. Als je bijvoorbeeld denkt dat je arm pijn doet vanwege een wond, en je denkt dat dit allemaal echt is, denk dan even diep na. Observeer wat er gebeurt als iemand tegen je begint te praten. Voordat de ander begon te praten dacht je geest de pijn in je arm, maar als de ander tegen je praat denkt je geest de woorden die gesproken worden en vergeet de geest de pijn in de arm eventjes. Als de pijn echt zou zijn zou de pijn er altijd moeten zijn, maar dat is niet zo.
Zo bestaan ook handelingen niet echt. Energie transformeert zichzelf spontaan en oncontroleerbaar, en reflecteert gedachten van handelingen in de geest van de mens die ook uit energie bestaat. Als twee personen dezelfde ‘situatie’ observeren zullen ze verschillende handelingen denken. Dat is de reden waarom elke geest in zijn eigen gedachtewereld leeft. De geest kan dus helemaal niets onder controle krijgen omdat niets zodanig aanwezig is waarbij het onder controle zou kunnen worden gebracht.
De wereld bevindt zich in de geest, zoals een film op een filmdoek. Als karakter A lijkt te reageren op de handeling van karakter B, wordt de oorzaak voor beiden gevormd door het licht dat de projector projecteert. Zodoende bestaat er als zodanig geen causaal verband tussen A en B.
Zelfs als de wereld echt was en door een ‘denker’ gevormd kon worden, zou de denker eerst door het universum gecreëerd moeten worden. Het universum zou voor alles wat de denker creëert verantwoordelijk zijn.
Maar hoe zou de ‘verlichte denker’ het universum kunnen vormgeven? Wat zouden zijn criteria voor ‘goed’ en ‘fout’ zijn? Dualiteit bevindt zich in de geest en niet als een werkelijkheid in het Leven. Wat voor de ene geest goed is, is voor een andere geest fout. Waarden moeten daarom wel relatief zijn. Als ze echt waren zou het onmogelijk zijn om ze te herkennen omdat er contrast nodig is om ze te manifesteren. De tegendelen ‘goed’ en ‘fout’ geven elkaar betekenis, ze staan niet op zichzelf en zijn daarom illusoir.
Het ego is ervan overtuigd dat ‘goed’ en ‘fout’ echt bestaan en is daarom gefrustreerd. Als hij gelooft dat hij de denker is ontkomt hij er niet aan dogmatisch te zijn, want om te handelen moet hij aangeven wat goed en fout is, wat gebaseerd is op zijn eigen overtuigingen. Daarom is het ego gefrustreerd. Daarom zijn ‘wij’ gefrustreerd.
Het ego wil als het ware terug in de baarmoeder van non-dualiteit, zonder zich te realiseren dat Eenheid alles is wat er is. Als non-dualiteit het ‘cultiveren van eenheid’ zou inhouden, zou dat betekenen dat er twee zijn en niet slechts één: iemand die cultiveert en het gecultiveerde. Degene die denkt dat hij/zij eenheid kan cultiveren is het ego. En dat is zoals het bedoeld is, want het ego denkt dat het de doener, spreker en denker is.
Het ego wordt misleid door de intelligentie van het Leven door te denken dat het de doener, spreker en denker is. Dit is de wortel van het gevoel van gescheidenheid: de claim van het ego dat het de doener is. Eenheid is niet iets wat je kunt denken, zeggen of doen. Eenheid onthult zichzelf als het ego spontaan en oncontroleerbaar verfijnt naar de getuige. Het ego ziet de wereld als iets wat echt is en gevormd, aangepast en onder controle gebracht moet worden. De getuige ziet het leven als een illusie.
Dit is Vrede en Vrede is Leven. Een verlicht mens is ‘Vrede in actie’, al is het illusoir. Een verlicht mens heeft niets te verdedigen en geeft daarom compassievol een respons op het Leven zoals het is, niet op het leven zoals de geest denkt dat het is. Niet dat dit iets is wat een verlicht mens zelf doet; het is zoals het Leven zichzelf verfijnt in de reflectie van een verlicht mens.
Vrede is niet iets wat je kunt doen, zeggen of denken. Elke gedachte erover bevindt zich in de dualiteit van vrede en oorlog. Echte Vrede is alles wat er is. Het gevoel de doener te zijn blokkeert het inzicht dat Jij Vrede ofwel het Leven zelf bent. Dit inzicht maakt vrede mogelijk omdat het ego zich dan volledig aan de kracht van het Leven heeft overgegeven. De mens is zich er dan van bewust dat hij één is met het Leven en er niet, als een ‘denker’ in een wereld waarvoor gezorgd moet worden, van gescheiden is. De kwaliteit van de illusoire handelingen die via een verlicht mens worden gemanifesteerd, is vrij van egoistische reacties van de geconditioneerde geest - het Leven geeft een respons op het Leven. Dit is zoals het Leven voor zichzelf zorgt. Een verlicht mens is niet heiliger dan iemand anders want het is het Leven dat een verlicht mens voortbrengt en niet de geest. Alles en iedereen is altijd zoals het bedoeld is, al is het illusoir.
De mens is een gedachte die middels geluid in de oceaan van Zijn is gemanifesteerd. ‘Wij’ zijn een reflectie van dit kosmische feit! Het Leven zorgt voor zichzelf zoals het bedoeld is. Vertrouw het Leven en begrijp hoe deze illusie van licht en geluid gedachten in de geest van de mens manifesteert die verantwoordelijke handelingen verricht om voor de wereld te zorgen. Dit is de droom van de mensheid! Geloof niet in de ‘verlichte denker’. Vertrouw het Leven, want je bent het Leven.
© Copyright 2010 Marcus Stegmaier, M.A.
|
|