Marcus Stegmaier, M.A. Gepubliceerd op www.nevernothere.com USA 28 juni 2010
|
|
‘De non-duale manier om kinderen op te voeden?’
Indien de geest niet diep begrepen is, reageert de geest van de ouders normaliter op de handelingen, spraak en gedachten van het kind, waarbij er vanuit wordt gegaan dat het kind de doener, spreker en denker is. Aldus verschijnt de illusie van het opvoeden van kinderen. Ouders achten zichzelf verantwoordelijk voor de manier waarop hun kinderen opgroeien.
In naam van liefde worden kinderen volgens de overtuigingen van de ongelukkige geest van de ouders gevormd met de bedoeling hen te disciplineren. En vervolgens laat men hen weten: ‘wees gelukkig!’ Wees eerst zelf gelukkig. Dan is het waarschijnlijker dat jouw ‘onderricht’ je kind ook gelukkig maakt!
Geluk is het inzicht dat kinderen de kinderen van het Leven zijn en niet van de mens. Geluk is vertrouwen in het Leven dat kinderen grootbrengt zoals dat de bedoeling is. Geluk is het inzicht dat de mens niet de doener, spreker en denker is en dit geldt ook voor kinderen. Geluk is het Leven leven zoals het is en niet zoals de geest denkt dat het leven is, want dat zijn alleen maar illusoire gedachten. Geluk is het Leven samen met kleine levende wezens leven, en niet met spoken in de geest van de ouders. Geluk is het inzicht dat gedrag niets anders is dan een gedachte in de geest van de ouders en geen actualiteit in het leven.
Alleen een helder inzicht in je eigen geest leidt tot een beter inzicht in kinderen! Maar bestaat er een ‘non-duale manier om kinderen op te voeden’? Hoe verhoudt dit inzicht in non-dualiteit zich tot de relatie tussen ouder en kind? Kun je gewoon zeggen ‘er bestaat geen mij’ (en dus ook geen kind)?
Nee, er is geen non-duale manier om kinderen op te voeden. Non-dualiteit gaat niet over ‘hoe moet ik dit of dat doen?’ maar over het begrijpen dat de werking van de geest niet echt maar illusoir is. Dit inzicht drukt zich spontaan, niet-beheersbaar en onvoorspelbaar uit in wat de illusoire handelingen, spraak en gedachten van het individu zijn.
Om bovengenoemde vraag te beantwoorden: welke ouder zou zeggen ‘er bestaat geen mij’? Dat zou een ‘iemand’ zijn. Het zou van oppervlakkig inzicht getuigen. Wees je er gewoon van bewust dat alleen het ego beweert dat het niemand is, en je zult zulke onzin waarschijnlijk nooit tegen je kinderen uiten! Echt inzicht, dat onthult dat ‘ik, de ouder’ niet echt maar illusoir is, houdt in dat het kind ook niet echt maar illusoir is. En ook dat woorden niet echt maar illusoir zijn omdat het slechts geluiden zijn en geen echte woorden met echte betekenissen in het Leven.
Als dit helder is begrepen zal de vraag wie de ouder of het kind is niet bovenkomen. Er zou slechts geluid worden gadegeslagen dat door het Leven wordt gemaakt in wat ogenschijnlijk de lichamen van de ouder en het kind zijn: Eenheid in de vorm van de ouder pratend met Eenheid in de vorm van het kind. In Eenheid wordt gezien dat de afgescheidenheid tussen ouders en hun kinderen net zo illusoir is als welke andere gedachte dan ook.
Dan reageert het Leven als ouder spontaan, onvoorspelbaar en niet-beheersbaar op het Leven als kind. Ofwel, vrij van de overtuigingen van de geconditioneerde geest over hoe kinderen zouden moeten worden opgevoed om ze ‘goed en gelukkig’ te maken.
Maar de vraag blijft niettemin: hoe voed je kinderen op als je een ouder bent van wie het inzicht in de geest nog niet compleet is?
Het is een wijdverbreide opvatting dat ouders van hun kinderen moeten houden om goede ouders te zijn. Proberen om liefdevol te zijn is niet fout, ook al is de mens niet de doener! Raak niet in de war van de uitspraak dat het doen van iets illusoir is! Begrijp de boodschap: illusoir betekent niet dat het niet bestaat. Dat wat illusoir is bestaat, maar niet zoals de geest denkt dat het bestaat. Dat is alles! Dus als je gelooft dat je de doener bent kun je - als het gebeurt - proberen om van je kinderen te houden, maar probeer het op de goede manier, al is het illusoir.
Wat wordt er bedoeld met proberen om op de juiste manier lief te hebben? Het betekent: probeer onvoorwaardelijk van je kinderen en van ieder ander mens te houden! Zelfs als dit niet gebeurt zal alleen al omdat je het wilt, je oprechte poging – áls het gebeurt – jou bewust maken van de onechte overtuigingen van de geest over liefde. Je zult uiteindelijk begrijpen dat de liefde van de geest niet echt maar illusoir is.
De geest is gebaseerd op vergelijken, veroordelen, beschuldigen, schuldgevoel, eisen stellen, verwachten en is daarom niet in staat om werkelijk onvoorwaardelijk lief te hebben. Dit is de illusoire functie van de geest en daar is helemaal niets mis mee. Wat nodig is, is oprechtheid! Er moet sprake zijn van een onverstoorbare intentie om echt te ontdekken wat liefde is. Als dit met jou gebeurt, kun je je bijvoorbeeld afvragen:
Is er sprake van liefde als ouders hun kinderen met andere kinderen vergelijken? Is er sprake van liefde als ouders willen dat hun kinderen anders zijn dan ze ogenschijnlijk zijn? Is er sprake van liefde als ouders hun kinderen prijzen en verwachten dat ze weer het ‘juiste’ doen? Is er sprake van liefde als ouders hun kinderen uitschelden en verwachten dat ze zich voortaan beter gedragen? Is er sprake van liefde als ouders hun kinderen belonen voor hun prestaties en verwachten dat ze het nóg beter gaan doen? Is er sprake van liefde als ouders hun kinderen straffen?
Ouders, wees compassievol naar je kinderen én naar jezelf toe! Het is erg belangrijk om je vermogen of gebrek aan vermogen om werkelijk van een kind te houden te accepteren. Als er sprake is van schuldgevoel zal het erg moeilijk zijn om de reacties van het ego louter gade te slaan. Dus sla ook het zelfverwijt gade en heb altijd compassie met jezelf, wat er ook gebeurt!
Houdt altijd in gedachte dat je niet de doener, spreker en denker bent. En dat je niet in staat bent om iets te doen aan de reacties van de geest op zijn eigen geconditioneerde overtuigingen over ouderschap, die ‘jou’ telkens weer laten reageren. Dit zou voldoende bewijs moeten zijn dat ouders geen enkele beheersing over ouderschap hebben.
Ouders zouden blij moeten zijn dat het Leven hun de kans biedt om hun eigen geest door middel van hun kinderen te begrijpen. Geniet van elke ervaring met je kinderen, al lijken ze pijnlijk en zijn ze illusoir. Begrijp dat de moeilijkheden die je in het dagelijkse leven met je kinderen ogenschijnlijk hebt, illusoire gedachten in je geest en niet in het leven zijn. Zie het als een kans om naar het leven toe te groeien in plaats van vast te blijven zitten in de geest.
Begrijp dat de geest en het leven niet inwisselbaar zijn. De geest is een vertraging in het leven. Het leven stroomt ononderbroken, spontaan, niet-beheersbaar en onvoorspelbaar. De geest ontvouwt zich onderbroken, spontaan, niet-beheersbaar en onvoorspelbaar.
Als dit gebeurt zal ouderschap de deur naar verlichting worden, en dat is de ware, onvoorwaardelijke Liefde zelf. Maar kun je je voorstellen hoe moeilijk het voor ouders is die beginnen te begrijpen dat het leven geen kwestie van doen maar van gebeuren is (wat een enkelvoudige stroom is zonder begin en einde of zonder oorzaak en gevolg)? En dat ouderschap geen kwestie is van controle uitoefenen op kinderen maar van vertrouwen in het leven? Begrijp dat het leven slechts op één manier stroomt en die manier kan niet door de geest worden tegengehouden.
Als ouders zich beginnen te realiseren dat al hun overtuigingen over het opvoeden van kinderen illusoir zijn, zullen ze stoppen met vormen, commanderen en bekritiseren van hun kinderen. Ze zullen het in ieder geval niet meer zo serieus nemen en ook dat zal iets zijn wat gewoon gebeurt, al is het illusoir.
Leraren, buren, grootouders, echtgenoot, echtgenote en de gehele illusoire samenleving zal hen waarschijnlijk met slogans over verantwoordelijkheid bespringen en ze zullen het prille inzicht zelfs aanvallen door het waanzin en egoïstisch te noemen. Dat is dus de kracht van illusie! Ook dit gebeurt als het moet gebeuren. De diepte van het inzicht weerspiegelt zich in de kwaliteit van spraak en handelingen, ofschoon illusoir. Begrijp dit en compassie onthult zich van nature.
De intentie – als het gebeurt – om werkelijk vrij te zijn van alle illusoire overtuigingen over ouderschap moet dus erg sterk zijn om de illusoire obstakels te overwinnen! Verlichting moet echter niet als een doel in de toekomst worden gezien, want het Leven is het verlichte, gedachteloze Hier en tijdloze Nu, en dat is de ware onvoorwaardelijke Liefde zelf. Het onthult zichzelf via het inzicht dat de geest, van wie de concepten over liefde gebaseerd zijn op voorwaarden, illusoir is.
Het is zeer aan te bevelen om een ware meester te ontmoeten die je door de illusies van ouderschap en alle andere illusies van het leven heen kan begeleiden. Zijn vertrouwen in het leven slaat over op degenen die ervoor openstaan en toont ouders de kracht die ze in zich hebben om alle weerstand tegen het ware inzicht in ouderschap en in het leven zoals het is, te overkomen De schrijvers dezes hebben een dergelijke meester ontmoet in Dr. Vijai S Shankar, die het leven vertrouwt en zich realiseert wat het leven is en wat de geest niet is!
© Copyright 2010 Marcus Stegmaier, M.A., and Yvonne Machacek-Stegmaier, parents of Mara (8), Anna-Lea (5) and Lou (1)
|
|